Loslaten

Loslaten 

Als er iemand niet goed was in loslaten, was ik dat wel. Ik heb het hier niet over iemand zijn hand loslaten (alhoewel dat soms ook nog met moeite ging), ik heb het over loslaten in de grootste zin van het woord. Vriendschappen, liefde, je gelijk krijgen, gedachtes, het niet behalen van je doelen... Dat laatste is iets waar ik dan weer geen moeite mee had, omdat ik eigenlijk altijd alle doelen die ik wens te halen, behaal. Dit omdat ik onbewust, en sinds kort bewust, met The Law Of Attraction leef en werk. Dit is misschien een interessant onderwerp voor een andere keer. 

Denial

Ik dacht altijd dat het verliezen van je ouders het ergste is wat je kan overkomen. Als dat gebeurt ga ik dood, dacht ik. De gedachte alleen al maakte me misselijk, ik kreeg er hartkloppingen van en ik raakte een soort van in paniek. Ik bedacht zelfs ontkenningstechnieken: wanneer het zover is, doe ik gewoon of ze langdurig op vakantie zijn. Dit dacht ik ook bij een relatie die verbroken werd. Hetgeen belachelijk is, want het is uit óf het is aan. Als hij of zij zegt: 'het is uit', prima, als ik thuis ben heb ik het gewoon niet gehoord. Hoe bedoel je 'The Nile is not only a river in Africa' (een woordgrapje voor de snelle taalcreatievelingen onder ons) ;-) Of neem vriendschappen waarvan elke vezel in je lijf zegt: 'Dit is echt een éénrichtingsverkeer en worden we daar blij van?' NEEEEEEEEE! Maar toch hou je angstvallig vast aan die vriendschap. Een struisvogel niet eens meer concurrentie. 

Kortom: how to deal with that? Waarom is loslaten zo moeilijk en wat doet het met ons? Is het een afwijzing op ons zijn? Is het uit angst? Is het omdat we teveel houden van? Of zijn we stiekem best een beetje masochistisch? Ik heb het antwoord niet. Ik ben geen Doctor Phil. Wel weet ik dat mijn nachtmerrie waarheid werd. 

Verliezen

Ik heb het geluk gezegend te zijn met vier ouders. Een paar biologische ouders en een paar wensouders. Ik heb het beste van twee werelden meegekregen en daar in de loop der jaren nog een dosis ervaring bovenop mogen doen. En geloof het of niet, mijn biologische moeder stierf op 21 mei 2014 en mijn wensmoeder (sorry, ik vind adoptie- of pleegouders echt een naar woord en dat is nog een understatement) op 20 december 2014. Vervolgens in juli 2015 mijn opa in Suriname, mijn biologische vader in oktober dat jaar. Mijn schoonvader op 26 juli 2017 mijn schoonvader en op 6 januari 2018 stierf mijn wenspapa. Dan heb ik nog niet verteld over de twee persoonlijke verliezen, maar laten we nu niet alles in een keer weggeven. Je zou zeggen dat ik inmiddels wel geleerd had om met verlies om te gaan. Mijn ergste nachtmerrie was uitgekomen en in het dubbele kwadraat, zeg maar. But l was still standing, ik was niet dood. 

Carrière

Het rare was dat het op werkgebied echt super ging. Ik stond in een te gekke dinnershow, ik trad veel op met mijn meiden (mijn vriendinnen Jackey en Gitty), sprak veel in voor verschillende stembureaus, viel twaalf kilo af en gaf ook nog les. 

Beter kon het niet gaan op werkgebied. Maar mijn ziel voelde zich ineens wankel. Alsof letterlijk je basis onder je is weggeslagen. Ik was geen kind meer en moest het ineens zelf doen. 'Kom op Sandaal, je deed het al die tijd al zelf!' Ik woonde vanaf mijn negentiende op mezelf, ging naar school en werkte, maar toch kon ik altijd bij mijn wensouders terecht, de ontzettende lieverds, de liefste mensjes (want ze waren niet zo groot) waar ik altijd bij terecht kon. Waar ik tot mijn zestiende tussen kroop in hun bed, na het stappen. Die ik belde als ik verdrietig was, want niemand kon mij zo troosten als mijn moeder. 

Gebroken

Het mooie was wel, dat ik bij drie van de vier tot hun laatste adem aan hun bed heb gezeten. Helaas kon dat niet bij mijn vader in Suriname. Gelukkig was ik in het jaar dat hij overleed, in juni vier weken met hem samen geweest. We hebben gedanst, geknuffeld en gek gedaan zoals mijn papa, tjede (koosnaampje omdat hij zo'n klein hoofdje had), altijd met ons deed. Ik dacht dat ik mijn les in loslaten wel geleerd had. Totdat er een langdurige vriendschap toch eindigde. Ik begreep er niks van. Althans er was ooit iets gebroken geweest, maar dat was weer gelijmd. En zoals ik altijd zeg: "You dust yourself off and try again". De scheuren waren gelijmd, maar de barsten zaten er toch in. Zo ook in de vriendschap. Het heeft me veel tijd gekost om het los te laten, meer omdat ik het wilde begrijpen. Het eeuwige en welbekende 'waarom..?' 

Zelfstandig groeien

Sinds mijn spiegelopleiding zijn er heel veel openbaringsmomenten geweest, en dit was ook zo'n moment. Wanneer iemand zijn eigen spiegelbeeld niet meer kan verdragen en jij spiegelt iets van die persoon, is het duidelijk dat die persoon niet meer in jouw buurt of zelfs je leven kan zijn. Indien je werkt aan dat stukje wat er gespiegeld wordt, zal die persoon jouw dat stukje niet meer hoeven te laten zien. Ik had een gesprek met mijn spiegeldocent, Marian van Tour, ze vertelde me iets heel moois, naar aanleiding van het thema loslaten. Ze zei: 'Ik weet, het is moeilijk, maar laat die persoon los in liefde'. Ik vroeg haar snikkend hoe ik dat moest doen. Ze zei:'Visualiseer dat die persoon een duif of vlinder is, die in je hand zit, je opent je hand en zegt: ik laat je los in liefde. Je houdt je hand open, zodat, wanneer ze terug willen komen, je er altijd bent.' Ik snikte en brabbelde een beetje en wilde bijna ja maar zeggen. Ze zei: 'Doe het maar, jij kunt dat, vanuit liefde lukt het je zeker. Je geeft op die manier jezelf en de ander de ruimte om zelfstandig te groeien.' 

Gewoon vanuit liefde

Is dat niet waarom we mensen leren kennen? Om voor een bepaalde of onbepaalde tijd met elkaar op hetzelfde pad wandelen? Ik dacht dat ik niet meer wist wat loslaten was. Ik wist het wel, want in die vier jaar van het loslaten van mijn ouders was ik er goed doorheen gekomen. Wie overleeft dat nou, dacht ik, al je ouders kwijt, in mijn geval vier plus mijn schoonvader. Maar ik heb ze losgelaten vanuit liefde. Mijn biologische ouders hebben mij gemaakt uit liefde. Mijn wensouders hebben mij ontvangen en opgevoed uit liefde. Dus ik wist heel goed hoe ik moest loslaten, maar door mijn pijn was ik het vergeten. Mijn pijn is inmiddels geheeld en daarom deel ik, zodat we het allemaal kunnen leren. De 

wereld heeft het zo hard nodig. Doe het maar, laat maar los. Gewoon vanuit liefde.